این برنامه اشاره به جایگاه و رتبه زیر 20 ایران در مسائل مختلف علمی، اقتصادی، سبک زندگی و ... دارد که در فضای گرافیکی به صورت موشن گرافیک دو بعدی به ارائه اطلاعات و آمار می پردازد.

رتبه‌های حمل و نقل

اولین بار راه آهن در سال 1291 وارد کشور شد. از آن زمان تا سال 1357 که انقلاب اسلامی در ایران رخ داد، حکومت‌های سابق در مدت 66 سال حدود 4676 کیلومتر راه‌آهن ساختند. سال 1357 با وقوع انقلاب، فعالیت‌های ساخت و ساز راه‌آهن در کشور مدتی متوقف شد. کمی بعد جنگ هم شروع شد. اما ایران از سال 1360 دوباره فعالیت ساختِ راه‌آهن را شروع کرد و تا سال 1392، یعنی ظرف 32 سال، 5500 کیلومتر خط ریلی ساخت. این یعنی سرعت ساخت راه آهن در سال‌های بعد از انقلاب به بیش از دوبرابر افزایش پیدا کرده است. در میان 148 کشور جهان که اتحادیۀ بین‌المللی راه‌آهن آمار ریلی آنان را زیر نظر دارد، ایران اینک با بیش از یازده هزار و یکصد کیلومتر خط آهن از نظر طول ریلی در جهان، رتبۀ بیست و یکم جهانی را دارد. اما خط راه‌آهن، تنها یکی از ابزارهای اندازه‌گیری قدرت سیستم حمل‌ونقل یک کشور است. ابزار دیگر برای اندازه‌گیری سیستم حمل‌ونقل یک کشور، جاده‌های آن هستند.
قبل از انقلاب، در ظرف حدود 60 سال، همۀ راه‌های کشور روی هم رفته، از آزادراه و بزرگراه تا راه‌های اصلی و فرعی و راه‌های روستایی سرجمع 49 هزار و 405 کیلومتر می‌شد. بعد از انقلاب، در ظرف 40 سال، تعداد این راه‌ها به 131 هزار و 590 کیلومتر رسید یعنی دو و نیم برابر شد. قبل از انقلاب، از تمام این راه‌ها، تنها 50 کیلومتر آزادراه بود اما در ظرف سی سالِ اول پس از انقلاب یعنی تا سال 1387، آن 50 کیلومتر به بیش از سی و یک برابر افزایش پیدا کرده و 1556 کیلومتر آزادراه جدید ساخته شده است.
راه‌های روستایی قبل از انقلاب، عمدتا راه‌های خاکی بود و تنها 200 کیلومتر از راه‌های روستایی آسفالت شده بود. بعد از انقلاب، آن 200 کیلومتر راه آسفالتۀ روستایی به 72 هزار و 236 کیلومتر رسید. یعنی بیش از سیصد و شصت و یک برابر! اما راه‌های غیرآسفالتی مشهور به راه شوسه، یعنی جاده‌هایی که زیرسازی شده‌اند اما به جای آسفالت در روی آن از شن استفاده شده، قبل از انقلاب 8000 کیلومتر بوده که بعد از انقلاب، آمار این راه به 100 هزار کیلومتر رسیده یعنی بیش از دوازده‌برابر شده است.
امروز ایران مجموعا بیش از 214 هزار کیلومتر جاده دارد که از نظر حجم جاده رتبۀ 26 جهانی را دارد و از نظر حجم بزرگراه در جهان نیز، رتبۀ 21 جهانی را داراست.
در نهایت، حمل‌ونقل دریایی، یکی دیگر از مهم‌ترین شاخصه‌های قدرت سیستم ترانزیت یک کشور است. حمل و نقل دریایی به خصوص از نظر ارتباطات تجاری و بازرگانی با دنیا و از طریق اقیانوس‌ها اهمیت بسیاری دارد. بنا به آمارهای سازمان اطلاعات مرکزی آمریکا، سی.آی.اِی، ایران از نظر قدرت تجارت دریایی، با دارا بودنِ 739 کشتی، رتبۀ سی‌ام تجارت دریایی جهان را داراست و بالاتر از دانمارک، کانادا، مکزیک، امارات متحده و آلمان قرار دارد. از دورۀ قاجار تا دورۀ محمدرضاپهلوی، کل ناوگان بازرگانی دریایی ایران، فقط شامل 42 کشتی بود و ظرفیت باربری کل این کشتی‌ها از 525 هزار تن بیشتر نبود. پس از انقلاب تا سال 1364 این کشتی‌ها به 72 فروند و ظرفیت نیز از 525 هزار به 2 میلیون 600 هزار تن افزایش پیدا کرد. اما از سال 1365 تا 1375، به علت خسارت‌های جنگ بر ناوگان کشتی‌رانیِ بازرگانیِ ایران، دولت باید کشتی‌های صدمه‌دیده را جایگزین می‌کرد، برای همین مقداری از ظرفیت کشتی‌رانی کاسته شد. اما از 1375 برنامۀ افزایش ظرفیت کشتیرانی کشور دوباره شروع شد و تا پایان سال 1379، کشتی‌ها به 90 فروند و به ظرفیت 2 میلیون 587 هزار تن رسیدند. از 1380 تا 1387، در یک جهش بزرگ، 18 کشتی به ناوگان کشتی‌رانی ایران اضافه شده و 108 کشتی، جمعا ظرفیتی بیش از چهار میلیون تن باربری دریایی را برای کشور به ارمغان آورده است. این تعداد کشتی، کشتی‌های عمده هستند که ظرفیت اصلی بازرگانی کشور را بر دوش دارند و گرنه جمع کشتی‌های بازرگانی ایران از 700 کشتی نیز بیشتر است.
به این ترتیب با پیشرفت در ساخت‌وساز ریل‌ راه‌آهن، جاده‌ها و افزایش ناوگان دریایی، ظرفیت حمل‌ونقل کشور روز به روز در حال افزایش می‌باشد.