این برنامه اشاره به جایگاه و رتبه زیر 20 ایران در مسائل مختلف علمی، اقتصادی، سبک زندگی و ... دارد که در فضای گرافیکی به صورت موشن گرافیک دو بعدی به ارائه اطلاعات و آمار می پردازد.

سلامت عمومی

در سال‌های قبل از انقلاب، از هر 1000 تولد، 111 نوزاد در ایران فوت می‌کردند. به این شاخص می‌گویند شاخص «مرگ و میر نوزادان» که یکی از آمارهای اصلی در شناخت وضعیت سلامت عمومی یک جامعه هست. در سال 1395 اما این تعداد به حدود 10 نوزاد در 1000 نوزاد رسیده است.

در جهان، میانگین این آمار، 31 مرگ در هر 1000 تولد است و در غرب آسیا 20 مرگ در هر 1000 تولد. یعنی آمار ایران از وضعیت فاجعه‌بار دوران پیش از انقلاب در این زمینه تا سال 1395 حتی از میانگین جهانی و منطقه‌ای نیز بهتر شده است. اما آمار مرگ کودکان در هنگام تولد، تنها شاخصۀ سلامتی در کشورها نیست. یکی دیگر از شاخصه‌ها، مرگ و میر کودکان زیر 5 سال است. در دوران پهلوی، از هر هزار تولد زنده، 174 کودک، پنج سالگی خود را نمی‌دیدند. اما این آمار تا سال 1395 به 36 کودک کاهش پیدا کرده است. شاخصۀ دیگر سلامتی اما مرگ و میر مادران در هنگام بارداری و زایمان است. در دوران پهلوی، از هر 100 هزار مادر، 245 نفر در مراحل زایمان و بارداری جان خود را از دست می‌دادند. اما در سال‌های پس از انقلاب تا 1395 این آمار به 20 نفر در 100 هزار نفر رسیده است.

در نهایت، امید به زندگی مردان که در دوران پهلوی حدود 56 سال بود حالا 72 سال شده و امید به زندگی زنان که در دوران پهلوی 57 سال بوده حالا 76 سال شده است که رتبه ایران در جهان، جزء شاخص‌ترین کشورها از نظر پیشرفت امید به زندگی به شمار می‌آید.

اما یکی از عوامل موثر در بهبود وضعیت سلامت مردم، افزایش تعداد پزشکان است. سال 1356 در کشور جمعا 14 هزار و 700 پزشک وجود داشت که 9441 نفر از آنان پزشکان عمومی بودند و 5259 نفر هم پزشک متخصص. به علت کمبود پزشک در آن سال‌ها کشور مجبور بود از خارج پزشک وارد کند. اما بعد از انقلاب، تعداد پزشکان به 27 هزار و 122 نفر تا سال 1390 افزایش پیدا کرده بود و 1221 نفر هم پزشک متخصص وجود داشته است. از نظر آموزش پزشکی نیز پیش از انقلاب کل دانشکده‌های پزشکی کشور 7 دانشکده بود که در دل دانشگاه‌های دیگر قرار داشت. بعد از انقلاب اما 40 دانشگاه مستقل علوم پزشکی به وجود آمده است که در سراسر کشور به تربیت دانشجو در رشته‌های مختلف مرتبط با بهداشت و درمان می‌پردازند. ایران امروز برخلاف دوران پهلوی از نظر تعداد چشم‌پزشک و متخصص مغز و اعصاب، رتبۀ اول غرب آسیا را دارد .

اما از نظر میزان تختخواب یا ظرفیت پذیرش بیمار، قبل از انقلاب مجموع این ظرفیت 56 هزار نفر بود اما تا 1390 این ظرفیت به 103 هزار و 365 تختخواب رسیده است. اما بیشترین کار در روستاها انجام شده است. سال 1356، هزار و پانصد مرکز بهداشت و درمان روستایی وجود داشت اما این تعداد فقط تا سال 1390 تقریبا به 2914 مرکز بهداشت و درمان روستایی رسیده است.

از نظر داروسازی هم پیش از انقلاب، تنها 25 درصد نیاز دارویی کشور در داخل کشور تولید میشد و 75 درصد باقیمانده از خارج می‌آمد. اما پس از انقلاب داروسازی نیز ناگهان رشد کرد و حالا 95 درصد داروهای مورد نیاز کشور در داخل کشور تولید می‌شود و فقط 5 درصد داروهای بسیار خاص است که از خارج وارد می‌شود. شرکت‌های بیمه‌ای هم از 12 شرکت به 28 شرکت افزایش پیدا کرده‌اند و جمعیت تحت پوشش بیمۀ درمانی که در سال 1356 فقط یک میلیون و 800 هزار نفر بوده‌اند بعد از انقلاب بیش از 36 برابر شده و به 65 میلیون نفر رسیده است.

پیشرفت‌های ایران در زمینۀ تحقیقات پزشکی و رویان نیز در جهان زبانزد است و چشم‌انداز آینده نشان می‌دهد که با گسترش پژوهشکده‌ها و اختراعات پزشکی، ایران مقصد توریسم درمانی در منطقه خواهد بود.